جمعه 22 مرداد 1389 [ 13-08-2010 ] | 21:35
 |
رمزی بارود |
رمزی بارود در زمینه جنایات اسرائیل در غزه و حمله اسرائیل به کاروان آزادی با پرس تی‌وی به گفت‌وگو نشسته است.
رمزی بارود، روزنامه‌نگار فلسطینی- امریکایی و نویسنده برجسته اثر "پدرم یک مبارز آزادی بود" است. وی تاکنون بیش از 63 کتاب تألیف کرده که آثار او به 29 زبان زنده دنیا ترجمه شده است.
پروفسور نوام چامسکی آثار تحلیلی و تحقیقاتی بارود را در کنار دیدگاه متفاوت او به مسائل منطقه‌ای، به‌ویژه در نقدها و تحلیل‌های منتشر شده از وی به‌عنوان سردبیر نشریه فلسطین کرونیکل ستودنی خوانده است.
پرس تی‌وی به‌منظور آگاهی بیشتر از نظرات و دیدگاه بارود در زمینه جنایات اسرائیل در غزه و حمله اسرائیل به کاروان آزادی با وی به گفت‌وگو پرداخته است.
در زیر مشروح این گفت‌وگوی تلفنی را می‌خوانید:
پرس تی‌وی: با تشکر از حضور شما در این گفت‌وگوی تلفنی، ژنرال گابی اشکنازی، رئیس ستاد مشترک ارتش اسرائیل اعلام کرده است که عمل سربازان اسرائیلی مبنی بر تیراندازی به 9 فعال صلح ترک‌تبار در کاروان آزادی غزه عملی قابل توجیه است. وی همچنین فعالان صلح سوار بر کشتی را به‌دلیل دفاع از خود محکوم کرده است. برداشت شما از اظهارات ژنرال اشکنازی چیست؟
بارود: خب، این عمل با توجه به قساوت اسرائیلیان، معمولی‌ترین واکنش آنان است. در حقیقت اگر به گذشته برگردید و تاریخ را مرور کنید، درمی‌یابید که با توجه به قتل عامی که اسرائیل در اردوگاه پناهندگان جنین به‌راه انداخت، این عمل همان چیزی است که آنان به آن باور دارند.
در حقیقت، اشکنازی همان کسی است که پس از کشتار مردم بی‌گناه غزه گفت، ارتش اسرائیل همانند یک ارتش اخلاقگرا رفتار کرده‌است. این واژه‌ای است که آنان به راحتی از آن استفاده می‌کنند. بنابراین احتمال حمله اسرائیل به کاروان آزادی غزه نیز بسیار بالا بود.
این امر بسیار قابل پیش‌بینی بود و شما می‌توانید مطمئن باشید که اسرائیل به راحتی دست به هرگونه جنایتی خواهد زد و آنان درباره جنایت خود تحقیق و بررسی انجام می‌دهند تا بگویند ما بسیار دموکرات هستیم و درباره جنایت خود کمیته تحقیق تشکیل می‌دهیم.
سپس پس از انجام تحقیقات خود را بی‌گناه و بی‌تقصیر اعلام و وانمود به اخلاق‌گرایی می‌کنند. بنابراین در موضوع حمله به کاروان آزادی غزه نیز نکته ناشناخته‌ای وجود ندارد.
نکته آزار دهنده و متمایز این است که آنان مرتکب جنایت می‌شوند و باز هم آزادنه از مجازات می‌گریزند و جوامع بین‌المللی هیچ واکنشی از خود نشان نمی‌دهند.
پرس تی‌وی: چرا جامعه جهانی خود را به اتخاذ تصمیم و یا واکنشی در مقابل اسرائیل موظف نمی‌کند؟ چرا جامعه بین‌الملل درباره کشتارهای اسرائیل تحقیق نمی‌کند و کمیته حقیقت‌یاب تشکیل نمی‌دهد و یا دست‌کم نماینده‌ای اعزام نمی‌کند؟
بارود: برای آن‌که جنایتکاری پس از ارتکاب به جنایت به سادگی به عمل خود ادامه دهد، دو عامل لازم است. نخست اینکه او از جنایت خود پشیمان و نادم نباشد و سپس بر عمل اشتباه خود اصرار ورزد و آن را ادامه دهد. اما عامل دیگر که بسیار با اهمیت است آن است که جامعه جهانی حتی اگر خود به مجازات اسرائیل مایل باشد از سوی عامل بسیار قدرتمندی به نام امریکا از این کار منع می‌شود.
کشورهای عربی با یکدیگر متحد نیستند و مسلمانان قدرت نفوذ لازم را ندارند، اگر هم از قدرت کافی برای مقابل با اسرائیل برخوردار بودند، اتحاد آنان چندان محکم نیست. کشورهای مسلمان با کمبود اتحاد و قدرت نفوذ نمی‌توانند به سود مردم فلسطین گامی بردارند.
آنچه در نهایت باقی می‌ماند خشم و عصبانیت است. شمار بسیاری از وکلای برجسته و توانا در سراسر دنیا درباره دفاع از حقوق بشر سخنرانی می‌کنند و قوانین حقوق بین‌الملل را ضمن گفته‌های خود مطرح می‌کنند اما در نهایت، سخنرانی بدون هیج دستاورد مثبتی به سود مردم فلسطین پایان می‌یابد.
مشکل عمده این است که ایالات‌متحده از جنایت‌های مکرر اسرائیل حمایت می‌کند و هیچ بلندگوی قدرتمندی برای مجازات اسرائیل در اختیار نیست.
مادامی که این رویکرد اسرائیلی تغییر نکند، سناریوی جنایات اسرائیل ادامه خواهد داشت.
پرس تی‌وی: دو ویدئو در یوتیوب وجود دارد: یکی از آن‌ها نشان می‌دهد که چهار نفر که به نظر فعال صلح می‌رسند از بالا هدف حمله قرار میگیرند و در حالی که یک گروه از کوماندوهای اسرائیلی در تلاش برای ورود به کشتی هستند، این افراد برای حفاظت از خود سریعا در حال تکان دادن دسته آهنی و میلههای فلزی هستند.
در دومین ویدئو، ما دو نیروی نظامی اسرائیلی را می‌بینیم که در حال کتک زدن یک نفر و سپس شلیک‌هایی مرگبار به سمت آنان به شکل اعدام هستند. آیا اسرائیل می‌تواند با وجود تصمیم نیروهایش به کشتار به جای بازداشت، این مساله را توجیه کند که نیروهای این رژیم اقدام به اعمال زور شدید نکرده‌اند؟
بارود: پیش از آن‌که حتی درباره توجیههای اسرائیل در مورد اعمال زور شدید نیروهای آن یا عدم اعمال زور صحبت کنیم، یک سوال وجود دارد که پیشتر باید به آن پاسخ دهیم.
سوال آن است که آیا در وهله اول اسرائیل حق آن را داشت که در کار فعالان صلح که در آبهای بین‌المللی در حال انتقال سیمان، دارو و صندلی چرخدار به مردم بیدفاع غزه بودند، مداخله کند.
در وهله اول هیچ توجیهی برای این عمل وجود ندارد. بنابراین من فکر می‌کنم که در صورتیکه بخواهیم به این یورش و تلاش برای تشریح آن یا فهم و یا حتی همدردی با ادعاهای اسرائیل یا پاسخ فعالان بپردازیم، به نظر من وارد یک معمای غیرقابل حل که اسرائیل آنرا از هیچ ساخته است، میشویم.
اما در اصل هیچ معمایی وجود ندارد. اسرائیل در وهله اول نباید در کار این فعالان صلح دخالت میکرد.
اکنون اینکه آیا آن‌ها اعمال زور شدید کرده‌اند. من فکر می‌کنم که واژه اعمال زور شدید نیز کمی شبههناک است، زیرا اگر ما میگوییم که اسرائیل حق اعمال زور شدید را نداشته، اینطور بر میآید که میگوییم که اسرائیل حق اعمال زور را داشته اما حق اعمال زور شدید را نداشته است و من فکر می‌کنم که بدون توجه به اینکه چه چیزهایی از آن زمان گفته شده است، اسرائیل در وهله اول نباید اقدام به این کار(توقف کشتی) میکرد.
پرس تی‌وی: اما برخی افراد این بحث را مطرح کرده‌اند که این کشتی در حال تلاش برای ورود به منطقه محاصره شده غزه بوده است. افرادی میگویند که اسرائیل بر همین اساس حق توقف کشتی را داشته است.
بارود: ما اینجا دوباره وارد اصول قانونی یا همان حق میشویم. اگر شما در حال عبور از خیابان باشید و فردی را ببینید که از نظر شما مشکوک به نظر می‌رسد، آیا شما حق حمله به آن فرد را دارید؟ این دقیقا همین مساله است.
زیرا ما در آن‌جا بودیم، بنابراین حق داشتیم ... خب ما می‌توانیم این مساله را همچنان گسترش دهیم. آیا آن‌ها حق آن را دارند که بگویند به کاروان فعالان حقوق بشر در دوبلین که قصد دارند به غزه بروند یا در حال فکر کردن به این مساله یا بحث درباره آن هستند، حمله کنند؟ بر پایه حق قانونی، ماموران موساد حق رفتن و شروع حمله به تمامی این کاروانها را در سراسر جهان و حتی حق نقض هر قانون بین‌المللی را دارند.
این درحالی است که فعالان هیچ قانونی را نقض نکرده بودند ... آن‌ها حتی وارد آبهای تحت سلطه اسرائیل نیز نشده بودند. مسلما نه. آن‌ها در راه غزه بودند و دولت غزه که به صورت دموکراتیک به وسیله فلسطینیان انتخاب شده است، به طور واقع در حال خوشآمدگویی و آماده استقبال از این فعالان در ورود به آبهای غزه بود.
بنابراین حتی برپایه منطق حق شفعه، اسرائیل حق مداخله در کار این فعالان را نداشته است.
پرس تی‌وی: سوال بعدی من درباره آبهای بین‌المللی را نیز پاسخ دادید. بنابراین بنظر می‌رسد که اسرائیل بار دیگر به این بهانه به جنایت دست زده است.
بارود: تنها یک راه برای جلوگیری از جنایات اسرائیل وجود دارد و آن هم این است که ما به عنوان جامعه مدنی و افراد آگاه در سرتاسر دنیا به اسرائیل اجازه جنایت را ندهیم.
اسرائیل تنها با جنایت کار خود را پیش میبرد، اگر ما میگوییم که کاری در اینباره نمیتوانیم انجام دهیم، به این علت است که تلاش کرده و موفق به این کار نشدهایم، و در این راه فعالان بسیاری کشته شدهاند. اما اسرائیل زمان را از دست می‌دهد و ما تلاش‌های خود را ادامه می‌دهیم و بنابراین حصر غزه شکسته خواهد شد.
این تنها راهی است که به وسیله آن می‌توانیم از سناریو خوفناک جنایات اسرائیل که در حال روی دادن است، اجتناب کنیم.
پرس تی‌وی: آیا می‌شود کمیته‌ای بین‌المللی تشکیل شود و به نفع فلسطینیان کار کند؟ در این صورت صدای آن‌ها در سازمان ملل شنیده خواهد شد.
بارود: به نظر من در سال‌های اخیر اتفاقاتی در جوامع متمدن رخ داده است؛ از مردم عادی که گردهم آمده‌اند تا کاری انجام دهند تا تعدادی از نهادهای قانونی ... و آن‌ها برخی دولت‌ها را نیز درگیر ماجرا کرده‌اند؛ مثل ترکیه و ایران.
این گونه است که می‌توانیم مرزهایی که ما و فعالیت‌های جوامع فعال در این موضوع را از هم جداکرده‌اند درنوردیم. فکر می‌کنم این نکته مهمی است که باید به آن توجه کنیم.
دولت‌های هم‌آوا با فلسطینیان چه در خاورمیانه و چه در خارج از این منطقه و حتی آمریکای جنوبی وجود دارند که در نقش سازمان‌های سیاسی در تلاشند تا مسئله را به سازمان ملل و دادگاه‌های بین‌المللی بکشانند, در حقیقت آن‌ها می‌خواهند یگانگی ایجاد کنند تا به موضوع فلسطینیان رنگ و بوی سیاسی و حقوقی بدهند.
می‌دانم که چنین اتفاقی در حال رخ دادن است. دولت‌هایی را می‌شناسیم که برای این کار آماده‌اند، مثل ایران، ترکیه و برخی دولت‌های دیگر در امریکای جنوبی. همبستگی زیادی با فلسطینیان به وجود آمده است؛ و همگان آماده‌اند تا نقش مثبتی ایفا کنند. نکته مهم این‌جاست که به این دولت‌ها فرصت داده شود تا بتوانند نقش خود را به انجام برسانند. اگر این دولت‌ها همبستگی خود را با فلسطینیان ادامه ندهند، تمامی راه‌کارهای سیاسی و منطقی با شکست مواجه خواهد شد.
پرس تی‌وی: یک سئوال دیگر. اخیرا آفکام، سازمان مقررات مخابراتی انگلستان، نسبت به بخشی از برنامه "فلسطین را به خاطر بسپار" که در آن لارن بوت و میهمانانش درباره حمله اسرائیلی‌ها به ناوگان کمک‌های بشردوستانه سخن گفته‌اند، اعتراض و شمایت کرده است. فکر می‌کنید درست است که چنین رخداد خون‌باری را به جای تهاجم ممانعت اسرائیلی‌ها بنامیم؟ آیا "قتل‌عام" و "یورش وحشیانه" برازنده چنین عملی نیست؟ و آیا این نوعی سانسور جدید محسوب می‌شود؟
بارود: این موضوع شکل جدیدی از سانسور نیست بلکه ممیزی است که در طول سال‌ها اعمال می‌شده است. هنگامی که واژگان به مذاق قدرت‌ها خوش نمی‌آید، صداقت روزنامه‌نگاری را پیش می‌کشند و آن را به مشکلی بزرگ بدل می‌کنند.
در واقع، الان که من در واشنگتن هستم و هرگاه تلویزیون را روشن می‌کنم، صرفنظر از این که چه شبکه‌ای باشد، می‌توان دید که ماشین تبلیغاتی روز و شب درحال کار کردن است.
اما می‌بینیم که مخالفت‌های اندکی با واژگانی که بکار می‌برند و حتی شیوه مطرح کردن مبحث ابراز می‌شود.
با این حال هنگامی که نوبت به پرس تی‌وی می‌رسد، به دلیل رویکرد سیاسی شفافی که اتخاذ کرده و همین آن‌ها را نگران می‌کند، تلاش می‌کنند آن را سانسور کنند؛ از چپ و راست شبکه را آماج حملات خود قرار می‌دهند؛ حملاتی که پایانی ندارد.
به نظر من، لارن بوت کار بسیار خارق‌العاده‌ای انجام می‌دهد. فکر می‌کنم کاملا اخلاقی است که بر روی این موضوع متمرکز شویم و ما لازم است تا با سانسور چنین برنامه‌های مهمی به مقابله برخیزیم.
پرس تی‌وی: بنابراین می‌توان این بحث را مطرح کرد که برنامه "فلسطین را به خاطر بسپار" در واقع یک‌جانبه نبوده و دقیقا واقعیت را منعکس کرده است؟
بارود: کاملا. در یک تلویزیون برنامه‌های زیادی وجود دارد که در همبستگی و هم‌نوایی با ملل و موضوعات مختلف پخش می‌شوند. ما کی هستیم که به لارن بوت بگوییم نباید برنامه‌ای در همبستگی فلسطینیان داشته باشد و تلاش کنیم او را از نظر اخلاقی و سیاسی مورد سئوال قرار دهیم؟ به نظر من چنین کاری خودخواهی است و به نظر من ما نباید خود را سانسور کنیم تا در آینده قربانی چنین یورش‌هایی نشویم
رمزی بارود، روزنامه‌نگار فلسطینی- امریکایی و نویسنده برجسته اثر "پدرم یک مبارز آزادی بود" است. وی تاکنون بیش از 63 کتاب تألیف کرده که آثار او به 29 زبان زنده دنیا ترجمه شده است.
پروفسور نوام چامسکی آثار تحلیلی و تحقیقاتی بارود را در کنار دیدگاه متفاوت او به مسائل منطقه‌ای، به‌ویژه در نقدها و تحلیل‌های منتشر شده از وی به‌عنوان سردبیر نشریه فلسطین کرونیکل ستودنی خوانده است.
پرس تی‌وی به‌منظور آگاهی بیشتر از نظرات و دیدگاه بارود در زمینه جنایات اسرائیل در غزه و حمله اسرائیل به کاروان آزادی با وی به گفت‌وگو پرداخته است.
در زیر مشروح این گفت‌وگوی تلفنی را می‌خوانید:
پرس تی‌وی: با تشکر از حضور شما در این گفت‌وگوی تلفنی، ژنرال گابی اشکنازی، رئیس ستاد مشترک ارتش اسرائیل اعلام کرده است که عمل سربازان اسرائیلی مبنی بر تیراندازی به 9 فعال صلح ترک‌تبار در کاروان آزادی غزه عملی قابل توجیه است. وی همچنین فعالان صلح سوار بر کشتی را به‌دلیل دفاع از خود محکوم کرده است. برداشت شما از اظهارات ژنرال اشکنازی چیست؟
بارود: خب، این عمل با توجه به قساوت اسرائیلیان، معمولی‌ترین واکنش آنان است. در حقیقت اگر به گذشته برگردید و تاریخ را مرور کنید، درمی‌یابید که با توجه به قتل عامی که اسرائیل در اردوگاه پناهندگان جنین به‌راه انداخت، این عمل همان چیزی است که آنان به آن باور دارند.
در حقیقت، اشکنازی همان کسی است که پس از کشتار مردم بی‌گناه غزه گفت، ارتش اسرائیل همانند یک ارتش اخلاقگرا رفتار کرده‌است. این واژه‌ای است که آنان به راحتی از آن استفاده می‌کنند. بنابراین احتمال حمله اسرائیل به کاروان آزادی غزه نیز بسیار بالا بود.
این امر بسیار قابل پیش‌بینی بود و شما می‌توانید مطمئن باشید که اسرائیل به راحتی دست به هرگونه جنایتی خواهد زد و آنان درباره جنایت خود تحقیق و بررسی انجام می‌دهند تا بگویند ما بسیار دموکرات هستیم و درباره جنایت خود کمیته تحقیق تشکیل می‌دهیم.
سپس پس از انجام تحقیقات خود را بی‌گناه و بی‌تقصیر اعلام و وانمود به اخلاق‌گرایی می‌کنند. بنابراین در موضوع حمله به کاروان آزادی غزه نیز نکته ناشناخته‌ای وجود ندارد.
نکته آزار دهنده و متمایز این است که آنان مرتکب جنایت می‌شوند و باز هم آزادنه از مجازات می‌گریزند و جوامع بین‌المللی هیچ واکنشی از خود نشان نمی‌دهند.
پرس تی‌وی: چرا جامعه جهانی خود را به اتخاذ تصمیم و یا واکنشی در مقابل اسرائیل موظف نمی‌کند؟ چرا جامعه بین‌الملل درباره کشتارهای اسرائیل تحقیق نمی‌کند و کمیته حقیقت‌یاب تشکیل نمی‌دهد و یا دست‌کم نماینده‌ای اعزام نمی‌کند؟
بارود: برای آن‌که جنایتکاری پس از ارتکاب به جنایت به سادگی به عمل خود ادامه دهد، دو عامل لازم است. نخست اینکه او از جنایت خود پشیمان و نادم نباشد و سپس بر عمل اشتباه خود اصرار ورزد و آن را ادامه دهد. اما عامل دیگر که بسیار با اهمیت است آن است که جامعه جهانی حتی اگر خود به مجازات اسرائیل مایل باشد از سوی عامل بسیار قدرتمندی به نام امریکا از این کار منع می‌شود.
کشورهای عربی با یکدیگر متحد نیستند و مسلمانان قدرت نفوذ لازم را ندارند، اگر هم از قدرت کافی برای مقابل با اسرائیل برخوردار بودند، اتحاد آنان چندان محکم نیست. کشورهای مسلمان با کمبود اتحاد و قدرت نفوذ نمی‌توانند به سود مردم فلسطین گامی بردارند.
آنچه در نهایت باقی می‌ماند خشم و عصبانیت است. شمار بسیاری از وکلای برجسته و توانا در سراسر دنیا درباره دفاع از حقوق بشر سخنرانی می‌کنند و قوانین حقوق بین‌الملل را ضمن گفته‌های خود مطرح می‌کنند اما در نهایت، سخنرانی بدون هیج دستاورد مثبتی به سود مردم فلسطین پایان می‌یابد.
مشکل عمده این است که ایالات‌متحده از جنایت‌های مکرر اسرائیل حمایت می‌کند و هیچ بلندگوی قدرتمندی برای مجازات اسرائیل در اختیار نیست.
مادامی که این رویکرد اسرائیلی تغییر نکند، سناریوی جنایات اسرائیل ادامه خواهد داشت.
پرس تی‌وی: دو ویدئو در یوتیوب وجود دارد: یکی از آن‌ها نشان می‌دهد که چهار نفر که به نظر فعال صلح می‌رسند از بالا هدف حمله قرار میگیرند و در حالی که یک گروه از کوماندوهای اسرائیلی در تلاش برای ورود به کشتی هستند، این افراد برای حفاظت از خود سریعا در حال تکان دادن دسته آهنی و میلههای فلزی هستند.
در دومین ویدئو، ما دو نیروی نظامی اسرائیلی را می‌بینیم که در حال کتک زدن یک نفر و سپس شلیک‌هایی مرگبار به سمت آنان به شکل اعدام هستند. آیا اسرائیل می‌تواند با وجود تصمیم نیروهایش به کشتار به جای بازداشت، این مساله را توجیه کند که نیروهای این رژیم اقدام به اعمال زور شدید نکرده‌اند؟
بارود: پیش از آن‌که حتی درباره توجیههای اسرائیل در مورد اعمال زور شدید نیروهای آن یا عدم اعمال زور صحبت کنیم، یک سوال وجود دارد که پیشتر باید به آن پاسخ دهیم.
سوال آن است که آیا در وهله اول اسرائیل حق آن را داشت که در کار فعالان صلح که در آبهای بین‌المللی در حال انتقال سیمان، دارو و صندلی چرخدار به مردم بیدفاع غزه بودند، مداخله کند.
در وهله اول هیچ توجیهی برای این عمل وجود ندارد. بنابراین من فکر می‌کنم که در صورتیکه بخواهیم به این یورش و تلاش برای تشریح آن یا فهم و یا حتی همدردی با ادعاهای اسرائیل یا پاسخ فعالان بپردازیم، به نظر من وارد یک معمای غیرقابل حل که اسرائیل آنرا از هیچ ساخته است، میشویم.
اما در اصل هیچ معمایی وجود ندارد. اسرائیل در وهله اول نباید در کار این فعالان صلح دخالت میکرد.
اکنون اینکه آیا آن‌ها اعمال زور شدید کرده‌اند. من فکر می‌کنم که واژه اعمال زور شدید نیز کمی شبههناک است، زیرا اگر ما میگوییم که اسرائیل حق اعمال زور شدید را نداشته، اینطور بر میآید که میگوییم که اسرائیل حق اعمال زور را داشته اما حق اعمال زور شدید را نداشته است و من فکر می‌کنم که بدون توجه به اینکه چه چیزهایی از آن زمان گفته شده است، اسرائیل در وهله اول نباید اقدام به این کار(توقف کشتی) میکرد.
پرس تی‌وی: اما برخی افراد این بحث را مطرح کرده‌اند که این کشتی در حال تلاش برای ورود به منطقه محاصره شده غزه بوده است. افرادی میگویند که اسرائیل بر همین اساس حق توقف کشتی را داشته است.
بارود: ما اینجا دوباره وارد اصول قانونی یا همان حق میشویم. اگر شما در حال عبور از خیابان باشید و فردی را ببینید که از نظر شما مشکوک به نظر می‌رسد، آیا شما حق حمله به آن فرد را دارید؟ این دقیقا همین مساله است.
زیرا ما در آن‌جا بودیم، بنابراین حق داشتیم ... خب ما می‌توانیم این مساله را همچنان گسترش دهیم. آیا آن‌ها حق آن را دارند که بگویند به کاروان فعالان حقوق بشر در دوبلین که قصد دارند به غزه بروند یا در حال فکر کردن به این مساله یا بحث درباره آن هستند، حمله کنند؟ بر پایه حق قانونی، ماموران موساد حق رفتن و شروع حمله به تمامی این کاروانها را در سراسر جهان و حتی حق نقض هر قانون بین‌المللی را دارند.
این درحالی است که فعالان هیچ قانونی را نقض نکرده بودند ... آن‌ها حتی وارد آبهای تحت سلطه اسرائیل نیز نشده بودند. مسلما نه. آن‌ها در راه غزه بودند و دولت غزه که به صورت دموکراتیک به وسیله فلسطینیان انتخاب شده است، به طور واقع در حال خوشآمدگویی و آماده استقبال از این فعالان در ورود به آبهای غزه بود.
بنابراین حتی برپایه منطق حق شفعه، اسرائیل حق مداخله در کار این فعالان را نداشته است.
پرس تی‌وی: سوال بعدی من درباره آبهای بین‌المللی را نیز پاسخ دادید. بنابراین بنظر می‌رسد که اسرائیل بار دیگر به این بهانه به جنایت دست زده است.
بارود: تنها یک راه برای جلوگیری از جنایات اسرائیل وجود دارد و آن هم این است که ما به عنوان جامعه مدنی و افراد آگاه در سرتاسر دنیا به اسرائیل اجازه جنایت را ندهیم.
اسرائیل تنها با جنایت کار خود را پیش میبرد، اگر ما میگوییم که کاری در اینباره نمیتوانیم انجام دهیم، به این علت است که تلاش کرده و موفق به این کار نشدهایم، و در این راه فعالان بسیاری کشته شدهاند. اما اسرائیل زمان را از دست می‌دهد و ما تلاش‌های خود را ادامه می‌دهیم و بنابراین حصر غزه شکسته خواهد شد.
این تنها راهی است که به وسیله آن می‌توانیم از سناریو خوفناک جنایات اسرائیل که در حال روی دادن است، اجتناب کنیم.
پرس تی‌وی: آیا می‌شود کمیته‌ای بین‌المللی تشکیل شود و به نفع فلسطینیان کار کند؟ در این صورت صدای آن‌ها در سازمان ملل شنیده خواهد شد.
بارود: به نظر من در سال‌های اخیر اتفاقاتی در جوامع متمدن رخ داده است؛ از مردم عادی که گردهم آمده‌اند تا کاری انجام دهند تا تعدادی از نهادهای قانونی ... و آن‌ها برخی دولت‌ها را نیز درگیر ماجرا کرده‌اند؛ مثل ترکیه و ایران.
این گونه است که می‌توانیم مرزهایی که ما و فعالیت‌های جوامع فعال در این موضوع را از هم جداکرده‌اند درنوردیم. فکر می‌کنم این نکته مهمی است که باید به آن توجه کنیم.
دولت‌های هم‌آوا با فلسطینیان چه در خاورمیانه و چه در خارج از این منطقه و حتی آمریکای جنوبی وجود دارند که در نقش سازمان‌های سیاسی در تلاشند تا مسئله را به سازمان ملل و دادگاه‌های بین‌المللی بکشانند, در حقیقت آن‌ها می‌خواهند یگانگی ایجاد کنند تا به موضوع فلسطینیان رنگ و بوی سیاسی و حقوقی بدهند.
می‌دانم که چنین اتفاقی در حال رخ دادن است. دولت‌هایی را می‌شناسیم که برای این کار آماده‌اند، مثل ایران، ترکیه و برخی دولت‌های دیگر در امریکای جنوبی. همبستگی زیادی با فلسطینیان به وجود آمده است؛ و همگان آماده‌اند تا نقش مثبتی ایفا کنند. نکته مهم این‌جاست که به این دولت‌ها فرصت داده شود تا بتوانند نقش خود را به انجام برسانند. اگر این دولت‌ها همبستگی خود را با فلسطینیان ادامه ندهند، تمامی راه‌کارهای سیاسی و منطقی با شکست مواجه خواهد شد.
پرس تی‌وی: یک سئوال دیگر. اخیرا آفکام، سازمان مقررات مخابراتی انگلستان، نسبت به بخشی از برنامه "فلسطین را به خاطر بسپار" که در آن لارن بوت و میهمانانش درباره حمله اسرائیلی‌ها به ناوگان کمک‌های بشردوستانه سخن گفته‌اند، اعتراض و شمایت کرده است. فکر می‌کنید درست است که چنین رخداد خون‌باری را به جای تهاجم ممانعت اسرائیلی‌ها بنامیم؟ آیا "قتل‌عام" و "یورش وحشیانه" برازنده چنین عملی نیست؟ و آیا این نوعی سانسور جدید محسوب می‌شود؟
بارود: این موضوع شکل جدیدی از سانسور نیست بلکه ممیزی است که در طول سال‌ها اعمال می‌شده است. هنگامی که واژگان به مذاق قدرت‌ها خوش نمی‌آید، صداقت روزنامه‌نگاری را پیش می‌کشند و آن را به مشکلی بزرگ بدل می‌کنند.
در واقع، الان که من در واشنگتن هستم و هرگاه تلویزیون را روشن می‌کنم، صرفنظر از این که چه شبکه‌ای باشد، می‌توان دید که ماشین تبلیغاتی روز و شب درحال کار کردن است.
اما می‌بینیم که مخالفت‌های اندکی با واژگانی که بکار می‌برند و حتی شیوه مطرح کردن مبحث ابراز می‌شود.
با این حال هنگامی که نوبت به پرس تی‌وی می‌رسد، به دلیل رویکرد سیاسی شفافی که اتخاذ کرده و همین آن‌ها را نگران می‌کند، تلاش می‌کنند آن را سانسور کنند؛ از چپ و راست شبکه را آماج حملات خود قرار می‌دهند؛ حملاتی که پایانی ندارد.
به نظر من، لارن بوت کار بسیار خارق‌العاده‌ای انجام می‌دهد. فکر می‌کنم کاملا اخلاقی است که بر روی این موضوع متمرکز شویم و ما لازم است تا با سانسور چنین برنامه‌های مهمی به مقابله برخیزیم.
پرس تی‌وی: بنابراین می‌توان این بحث را مطرح کرد که برنامه "فلسطین را به خاطر بسپار" در واقع یک‌جانبه نبوده و دقیقا واقعیت را منعکس کرده است؟
بارود: کاملا. در یک تلویزیون برنامه‌های زیادی وجود دارد که در همبستگی و هم‌نوایی با ملل و موضوعات مختلف پخش می‌شوند. ما کی هستیم که به لارن بوت بگوییم نباید برنامه‌ای در همبستگی فلسطینیان داشته باشد و تلاش کنیم او را از نظر اخلاقی و سیاسی مورد سئوال قرار دهیم؟ به نظر من چنین کاری خودخواهی است و به نظر من ما نباید خود را سانسور کنیم تا در آینده قربانی چنین یورش‌هایی نشویم
